ادم های ساده رو دوست دارم !

آدم های ساده رو دوست دارم

آدم های صاف ساده را،

آدم های سر راست را، آدم هایی را که مثل شیشه ای زلال می شود آن سمت روح شان را دید،

آدم هایی که آنقدر رقیق و ساده و شفاف اند که دیده نمی شوند، 

حجم ندارند،

به سادگی مهتاب می مانند، سایه ای روشن اند.

از آیینه هم ساده تر، زلال تر، شفافیتی بی نظیر دارند. 

تو را از خودت عبور می دهند، تو را در خودشان نگاه نمی دارند. 

همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند. همان ها که برای همه لبخند دارند. 

همان ها که همیشه هستند، برای همه هستند. 

آدم های ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعت ها تماشا کرد،

بس که زود زود از دست می روند،

بس که در باورهای ما محو می شوند، بس که عمرشان کوتاه است، 

بس که به سحر می مانند، بعد از شب می آیند و قبل از صبح رخت و لباس شان را جمع می کنند و می روند، بس که به جویبار می مانند، هر کس خستگی اش را در خنکای آن از تن به در می کند و می رود،

بس که آدم ها از نازکی خیال آن ها دورند. 

بس که آدم ها از باورهای ساده ژرف شان دورند،

بس که آدم ها سپیدی سپیده را نمی دانند، 

بس که هر کس از راه می رسد، آن ها را به یغما می برد،

بس که آدم ها رسم جوانمردی را از یاد برده اند و آن ها به خاطر ساده بودن، زمین شان میزنند، 

بس که آدم ها مشق عشق نکرده، به آن ها، درس ساده نبودن می دهد.

آدم های ساده را دوست دارم.

آدم های ساده سرراست را، که سر هر کلاس می نشینند و راه های نرفته دیگران را بی صدا مشق می کنند. 

آدم های ساده ای که مثل یک تابلوی نقاشی اند و باید ساعت ها ایستاد و آن ها را تنفس کرد. 

آدم های ساده ای که مثل دستمالی سپید باید برداشت شان و غبار از ناباوری احساس ها پاک کرد. 

آدم های ساده ای که برای همه لبخند دارند. همان ها که همیشه هستند. برای همه هستند.

من این آدم های ساده را دوست دارم...

من دوست دارم کسی را که ساده ها را با تمام یک رنگیشان همیشه بر میدارد...

من دوست دارم آدم هایی را که آزادند و بوی ناب آدمیت میدهند.☘